Σημείωμα του Νίκου Βουτυρόπουλου για τον κατάλογο της Έκθεσης
Αν θελήσει κανείς να αντικρίσει την Αθήνα του σήμερα, πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποια καλλιτεχνική έκφραση πιο αντιπροσωπευτική από τη σειρά των έξαλλων πορτρέτων του ζωγράφου Άκανθου. Σύγχρονα φαγιούμ της ελληνικής πραγματικότητας αποτυπώνουν όλη την παραδοξότητα μιας κοινωνίας που παραπαίει μεταξύ λήθης και τρέλας, με τέτοιο τρόπο που κανένας λογοτέχνης δεν έχει προσεγγίσει ακόμη. Μάλιστα οι τελευταίες του προσωπογραφίες φτάνουν σε τέτοιο βαθμό αφαίρεσης που η δύναμη της σκιάς σχεδόν καταργεί το ίδιο το πρόσωπο. Η πραγματικότητα παραμένει πάντα πίσω από τα μάτια του ζωγράφου, ο θεατής κοιτά απλά κάποια σπαράγματα ενός διαλυμένου κόσμου, μιας Αθήνας που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε πολλές άλλες γωνιές του κόσμου, και όμως βρίσκεται στην Ελλάδα.
Συλλογισμοί για τον Άκανθο
Γράφει ο Γιώργος Μίχος
Το Ελληνικό φως είναι ανελέητο. Γι αυτό και το χρώμα είναι κατά βάθος πληγωμένο φως.
Αυτό σαν πρώτη παρατήρηση μιας περιδιάβασης στις ζωγραφιές.
Αν κατάλαβα καλά η επιδίωξη είναι διπλή. Το σχέδιο σαν υπόβαθρο που συγκεντρώνει την υλικότητα της πινελιάς, που επικεντρώνεται από έξω προς το κέντρο του πίνακα, σαν ζωντανό ίχνος του χεριού που πέρασε και άφησε « πληγωμένο φως».
Το σχέδιο αφηγηματικό, τα περάσματα του χρώματος εκφραστικά. Η ενότητα αυτών των αντιθέσεων προσφέρεται κυριαρχημένη στο μάτι.
Μια αίσθηση πως αν στρέψεις το βλέμμα αλλού ο πίνακας θα διαλυθεί στις χειρονομίες που τον συνέθεσαν. Κρατιέται σε σύνθεση από το βλέμμα μας.
Το χρώμα είναι η ανάμνηση της απόλαυσης του χεριού που πέρασε από τον πίνακα. Φωνάζει την υλικότητά του. Είναι σχεδόν ένα είδος θρέψης με χρώματα. Διονυσιακό.
Τις διασταυρώσεις που ο θεατής βλέπει απέξω, το εικονιζόμενο τις βλέπει από μέσα να του δίνουν υπόσταση ζωγραφική.
Ειδική μνεία αξίζει ο πίνακας Άνδρος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ερείπιο φωτός, με την έννοια πως η απεικόνιση είναι ότι απομένει από αυτά που αφαιρεί η παρουσία του ανελέητου ελληνικού φωτός. Η θερμότητα του περιβάλλοντος κάνει τα απεικονιζόμενα αντικείμενα ψυχρά.
Αυτή είναι μια μικρή προσπάθεια καταβολής ενός οβολού εξημέρωσης με τα λόγια για να επιστρέψεις στο ζητούμενο κάθε ζωγραφικής. Να σου τροποποιεί το βλέμμα. Μπορώ λοιπόν να γυρίσω στην καθαρή απόλαυση του βλέπειν, χωρίς λόγια.
Σημείωμα της Πόπης Συνοδινού για τον κατάλογο της έκθεσης
Γεννιέται κανείς ή γίνεται ζωγράφος;
Δεν μπορεί να απαντηθεί αυτό, όπως τίποτε σχετικό που αφορά την τέχνη.
Όμως την παρατήρηση στην εικόνα και την έκφραση ή την έχεις ή δεν την έχεις.
Κι ο Ακανθος βλέπει.
Κι αυτά που βλέπει τα χαρίζει με τα πινέλα και τα χρώματα του στους άλλους, που ξέρουν να βλέπουν ή θέλουν να δουν.
Η ζωγραφική του είναι μοναδική.
Ιδιαίτερη, στην έκφραση, στο χρώμα, στις γραμμές, γι αυτό όταν βλέπεις τα έργα του αμέσως αντιλαμβάνεσαι πως είναι δικά του..
Αντίληψη και συναίσθημα μοναδικά αποτυπωμένα, που μένουν στο υποσυνείδητο γιατί διψά για εικόνες.
Τον αγαπούμε για όσα είναι και για όσα μπορούμε να δούμε πίσω και μέσα στα έργα του..
Σημείωμα της Δώρας Βλάση
Ο άνθρωπος και τα αντικείμενα ομοιώνονται με τις ιδέες τους ,τον μυελό του σκελετού τους. Η άλλη γλώσσα, η προσωπική αρχιτεκτονική, οι πινελιές με τον τρόπο του φευγάτου και του φευγαλέου ,διασαλεύουν ευτυχώς!- την τάξη του έθους. Γι' αυτό προηγουμένως καλοκουρδίζονται τα ειδικά όργανα πέραν αυτού της οράσεως κι όλα τα αισθ-.Κατα τον Καρούζο :
[...]"ευαισθητισμός ευαισθησία αισθητισμός
ευαισθησία και αισθητής το ευαίσθητον
ευαισθησιακός ευαισθησιάζομαι ευαισθησιασμός
ευ και αισθητικός και αισθησιακός "[...] Νίκου Καρούζου / "Εικόνα"
Tώρα δίνεται ο άνθρωπος και τ' αντικείμενα ,μέσω των ιδιωτικών ανταρσιών απο σκιά και φώς και απ' τ' απελεύθερα γινάτια των χρωμάτων.Χωρίς εκείνες τις ανταρσίες , χωρίς την ελάχιστη όσο και δριμεία παρουσία των προσωπικών ιστοριών των εικονιζομένων ,δεν μπορεί παρα να σταθεί άψυχος ο άνθρωπος και άψυχο το αντικείμενο.
[...]
"μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
Τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
Τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου" Κώστα Καρυωτάκη / "Θάνατοι"
Μα εσύ ιστορείς. Και ο δέκτης των εικόνων , της συναυλίας τους ο θεατής είναι σύντροφος σ' αυτόν τον δείπνο , που ο άνθρωπος και τα πράγματα ιστορούν "τον πόνο κάποιας ώρας ,κάποιου τόπου..." Ο νομοθέτης - νοικοκύρης ,ο κλήρος του "καθώς πρέπει" , εξορίσθη ! Και να, ολοκάθαρος κι απο ζωγραφική ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων.
του Βάιου Νικιώτη
Στα έργα τού Άκανθου έχεις την αίσθηση ότι η ιδέα σημαίνει, δηλώνεται δηλαδή ανάμεσα στο όνομα – πράγμα ή όνομα – σώμα το στοιχείο το κινητικό και κατά πως το φως ή η καταιγίδα διαμορφώνουν τοπίου επιφάνεια έτσι και στο έργο βλέπεις χρώματα ν' αφήνονται από τη ''φόρμα'', πότε με οξύτητα ψηλά, πότε με απαλές καμπύλες γραμμές – ροές χαμηλά, πότε η μία μέσα στην άλλη, ιδιαίτερα αφαιρετικά, με λόγο ν' ανακαλύψεις το μορφολογικό συλλογισμό απ' την αρχή του. Δυνατές πολύ οι παρορμήσεις, άμεσες, κοινωνούν την οπτική πληρότητα μέσα στην ψυχή τού έργου και τη χαρά ανακάλυψης δικού σου ήχου, στο αττικό φως, στο αρμυρό μπλε, και στις μορφές με τις αιώνιες υπαρξιακές ανησυχίες, στα έργα με τα φρούτα, όπου διακρίνεται μια εξαίρετη ποιητική μεταφορά.
Σημείωμα της Δώρας Βλάσση για την Εγκατάσταση στο Θέσις 7
Από της 13 Δεκεμβρίου -13 Γενάρη στο Θέσις 7, η έκθεση του Άκανθου. Καλεί στην κατανόηση της σύνθεσης , στην ιδιαιτερότητα της πρόσληψης του καθενός , στην έρευνα. Εντελώς ξένο με φετιχισμούς και αχρείαστους βερμπαλισμούς έργο, που συνοδεύεται από ένα σημείωμα - και διαβάστε το σοβαρά - το οποίο θίγει σοβαρές παθογένειες νεωτερικών προσλήψεων , που εστιάζουν στα επουσιώδη και μόνο , υπακούοντας στην κακή εκδοχή της ταχύτητας της λήψεως των πληροφοριών , όπως προτιμά το τρέχον μάρκετινγκ. Πάντα για τα έργα αυτά , με την καθοριστικότητα του Χάους - όπως το εννόησε ο Ησίοδος - στις γραμμές , θα βρίσκω πολύ κατάλληλο τον λόγο του Καρούζου :
"Εικόνα"
Πώς δοκιμάζουν τα όργανα οι μουσικοί πριν από έναρξη συναυλίας
έτσι κι εγώ τώρα χειριζόμενος λέξεις
ευαισθητισμός ευαισθησία αισθητισμός
ευαισθησία και αισθητής το ευαίσθητον
ευαισθησιακός ευαισθησιάζομαι ευαισθησιασμός
ευ και αισθητικός και αισθησιακός
αισθαντικός ίσως
αισθ-ίσως αισθαν-ίσως
αισθ-αδελφέ μου και Eσθήρ απ' τη Bίβλο
Αρχίζει με χειροκροτήματα το ποίημα.
Η τυχαία στιγμή που κάτι μαγικό σε εκτυφλώνει και σε συναρπάζει.. Ο τόπος και ο χρόνος και τα έργα του Άκανθου ανήκουν σε όσους μπορούν να ανασύρουν από τα βάθη τους το πιο απλό και μεγαλειώδες. Μια Ζωγραφική που σπάει τα ταμπού της αναπαράστασης και της φόρμας και σου δίνεται απλόχερα εν πλήρη αθωότητα και πραγματική τέχνη.
Ο Γιώργος Δάγλας στον κατάλογο της Έκθεσης στο comme il faux
Σημείωμα του Γιώργου Ράλλη για τον κατάλογο Έκθεσης
Πρέπει ενός η πινελιά να χορεύει πάνω στον καμβά,
για να καταφέρνει να συνομιλεί με τις πιο ανώριμες
Σκέψεις του παρατηρητή.
Πίνακες που δε μαρτυράνε,
αλλά ρωτούν και πιέζουν τον θεατή να φανταστεί αυτό που εκείνος Θέλει να δει. Ο διάλογος με τη ζωγραφική του Ακανθου αφήνεται να γίνει μέσω της φόρμας και της ουσίας που έχει για εκείνον το μέσο που έχει επιλέξει.
